Deze foto, die meer dan tien jaar in mijn studio hing, maakte ik ‘ergens’ in de Dordogne. Het is een binnenplaatsje van een verlaten – en vervallen – boerderij zoals er op het Franse platteland heel veel van zijn. De tafel en stoel maakten me duidelijk dat iemand hier gegeten had: op het tafellaken trof ik wijnvlekken en broodkruimels aan. De maaltijd was nog maar kortgeleden anders hadden vogels de broodkruimels wel opgegeten.
Nog steeds vraag ik me af wat hier nu precies gebeurde of – beter nog – aan het gebeuren was.
Er stond maar één stoel, er had dus maar één persoon gegeten. Het lijkt me overigens best de moeite waard om in dit doodstille Franse landschap helemaal alleen een smakelijke stokbroodlunch te gebruiken, een fles wijn weg te werken en tot besluit nog wat gedichten van Rimbaud door te lezen. Toch bleven er een aantal vragen.
De plaats van de tafel en de stoel zijn niet logisch. Het tafeltje staat niet – wat wel te verwachten was – bij de stoel. Het lijkt er op dat de man of vrouw die hier gegeten had, het tafeltje na het eten voor de staldeur had gezet. Waarom?
Misschien was de lunch en de fles wijn zo zwaar dat de lunchgast besloot in de stal een uiltje te gaan knappen. Om niet gestoord te worden plaatste hij het tafeltje voor de staldeur. Ik heb niet in de stal gekeken maar het zou best kunnen dat er een comfortabele hooiberg in te vinden was. Een wat grimmigere mogelijkheid is dat de gedichten van Rimbaud een zodanige impact hadden dat hij of zij ter plekke besloot zich in de stal te verhangen.
Een romantischer optie is dat de lunch toch door twee personen is gebruikt die zich na het eten in de stal – en in de comfortabele hooiberg – terugtrokken. Romantisch maar zwak, voor dit scenario zouden er eigenlijk twee stoelen moeten zijn. Dat de dame op schoot gezeten zou hebben zou eventueel nog kunnen maar erg waarschijnlijk lijkt het me niet.
In de loop der jaren maakte ik me al talloze voorstellingen van wat er zich nu eigenlijk op het binnenplaatsje afspeelde. Was het een maffia-kopstuk die na een laatste lunch stijlvol in de stal is geliquideerd; een spionage intrige waarbij de Franse atoomgeheimen aan een schransend hoofd van een buitenlandse geheime dienst werden verkwanseld of spelen buitenaardse aliëns een rol. Wat er door de half gesloten luiken naar buiten gluurt heeft volgens mij niets menselijk.
Het zijn allemaal veronderstellingen die ik pas later maakte. Op de dag zelf trof de sfeer van de locatie me. Ik fotografeerde het precies zoals het er stond en liep door.